Share
Pin
Tweet
Send
Share
Send
Jego istotą jest to, że wodór uwalniany podczas reakcji pali się niebieskim płomieniem.
Odczynniki
Potrzebujemy więc:
- Stężenie kwasu chlorowodorowego 15%;
- Siarczan miedzi;
- Folia aluminiowa
Eksperyment zostanie przeprowadzony w szklanym słoju.
Jako naczynie możesz wziąć szalkę Petriego lub zlewkę. Nie polecam używania kolby, ponieważ z powodu wąskiej szyjki tego drugiego trudno będzie przepłynąć tlenem.
Eksperyment
Przed przeprowadzeniem tego eksperymentu zdecydowanie zalecamy zapoznanie się z procedurami bezpieczeństwa pracy z kwasami.
Wlać do słoika łyżeczkę witriolu i wlać 40 ml kwasu. Roztwór zmienia kolor na zielony z powodu tworzenia się złożonego jonu miedzi tetrachlorokupratu CuCl42-.
Teraz pozostaje dodać folię aluminiową. Jest pokryty warstwą tlenku, ale powstały kompleks szybko go niszczy. Następnie część glinu reaguje z kwasem, równanie tej reakcji:
Jak widać z reakcji, uwalnia się wodór.
Reszta aluminium oddziałuje z kompleksem, wypierając z niego miedź:
Reakcje przebiegają szybko, z uwolnieniem dużej ilości ciepła.
Uwolniony wodór pali się dobrze w powietrzu, podpalmy go.
Wąski przepływ płomienia jest związany z cechami szyjki puszki, a jony miedzi obecne w roztworze nadają mu nasycony niebieski kolor.
Zróbmy ten sam eksperyment, ale w innej misce:
Gdy całe aluminium zareaguje, roztwór staje się szary z plamami zredukowanej miedzi na powierzchni. Należy go rozcieńczyć dużą ilością wody i spuścić do kanalizacji.
Na dole znajduje się osad:
Należy go również usunąć, ponieważ po próbie filtracji na filtrze pozostał jasnobrązowy osad i nie można go nazwać miedzią.
Wniosek
I w tej sprawie ten artykuł dobiegł końca. To doświadczenie można wykazać na lekcjach chemii w szkole. Powodzenia wszystkim w powtórzeniu!
Share
Pin
Tweet
Send
Share
Send